De tv is op dit ogenblik geen rustige reflectief avondprogramma, maar in die een hectische voorbijflitsende uren zien we corona.

Eerst zie je de neerslag, dan de weerslag van de beelden op ons.

Hoe komt het binnen en hoe verwerken wij dit alles?

 

Indien er na de coronavirus voor de wereld van morgen een taak is weggelegd, moet in de eerste plaats het bestaan van de economie herstellen, want deze verkeert in een economisch virus.

De technologische wereld moet meer tot een humane wereld worden, misschien lukt dat wel na deze coronacrisis.

 

Op dit ogenblik verontrust mij de huidige mediahype van het coronavirus.

Vele artsen op tv IC, waar patiënten liggen, hier is toch weinig sprake meer van privacy en ethisch onverantwoord.

Maar het gros van de tv kijken zal dit misschien niet deren.

De beelden van de IC, de uitvergroting van de schermen, waar hart, bloeddruk en saturatie op te lezen is.

Dikke injecties die met medicatie volgetrokken worden.

Tot in de laatste details wordt alles verteld, terwijl je bij een gewone griep waar 10.000 mensen sterven er geen haan naar kraait.

 

Dit nieuw virus heeft een groot spektakelwaarde.

Mensen die nu in deze tijd op tv te zien zijn, nemen toe in aanzien, net als een schip dat al varende steeds meer mosselen aan de onderkant van zijn boden verzamelt.

Het brengt ook een knus gevoel van gewenning mee en je blijft niet vergeten.

Het doet aan image building en patiëntenbinding.

Als je niet met enige regelmaat op TV verschijnt dan besta je niet.

 

Je ziet meer over het geloof op Facebook, men herinnert zich de plagen die God over de farao bracht en zien het coronavirus ook als een plaag over de wereld komen.

'De gesel van God' zoals iemand dat op Facebook noemde.

Als we naar de 10 geboden kijken dan mogen we geen beelden, maken maar nu in deze tijd is er een nieuw gebod bijgekomen, 'gij zult juist beelden maken, want de camera gebiedt het en gij zult naar de camera gehoorzamen'!

Mark Rutte is Mozes en strekt zijn gezaghebbende staf, met nieuwe maatregelen met prijskaartjes over Nederland uit en in die open zee wandelen de Nederlanders nu bijna 2 meter uit elkaar.

 

Voor de coronacrisis waren we een volk dat zich dood amuseerde, omdat we bezig waren via selfish onszelf suf te zitten kijken.

We dachten dat we er waren, reizen, vakanties , luxe, grote waffels, macht, maar in feite zijn we niets en weten we niets meer, zolang we nu thuis zitten en afwachten tot raakt, tot de dobbelstenen gaan vallen en we hier misschien alles moeten verlaten.

Nu kun je niet meer stellen, dat je nog alle tijd hebt en al vijf of zes vakanties vooraf gaat boeken.

De mensen die via de repatriëring teruggehaald werden, weten nu dat ze niet meer alles onder controle hebben en ze zullen zich zeker twee maal bedenken om in verre landen op vakantie te gaan.

 

Je zit thuis, dat is je nieuwe werkplek geworden.

Je kinderen dansen om je heen en je mist je collega's.

De stress van je gezin, schreeuwende kinderen, waar aan je niet gewend bent.

Er moet nog gegeten worden, pampers verwisseld, gatver… die vieze luiers ook nog.

Een huilende baby, die een gestreste mammie teveel ziet en dat niet gewend is.

Wat gaat hieruit groeien...

 

Het is nu een tijd waar zo weinig zeker is.

Er is geen weekend meer, we zien alleen nog maar de verkeerd zittende stropdas van de nieuwslezer of een broekspijp niet niet goed op de schoen rust.

Nederland kijkt niet alleen TV, of naar de laptop, maar identificeert zich ermee, zeker nu in deze verontrustende tijd.

De beeldcultuur is helemaal actueel, we zien elkaar alleen nog via schermen.

We moeten mediageniek op tv of schermen overkomen, maar ook in het leven.

Iedereen moet ons leuk vinden.

Maar dat leuk vinden en ons dood amuseren is nu even voorbij en zitten thuis in de duster achter het scherm, alleen met vergaderingen is de bovenkant belangrijk, en de pyjamabroek en de pantoffeltjes mogen blijven.

 

Ik zal niet bidden of God ons wil verlossen van Corona.

Ik uit wel mijn gedachten naar mijn hart : ‘Het zijn bange tijden, en jij kunt er niet veel aan doen, die tijden behoren bij ons leven’.

Het is van belang dat we vertrouwen in onze organen hebben, want in elk orgaan zit God.

Ons lichaam is onze woning en die moeten we tot het laatst toe schoonhouden en verdedigen.

 

We komen nu op dit moment in het modernste bijgeloof en zijn het primitivisme vergeten, nl. de stilte...

 

We zitten nu in een nieuwe compositie van de wereld.

De auto die aangepast wordt naar ons lichaam.

De prothese die armen en benen verlengen.

Rekenen doet de rekenmachine voor ons.

De polshorloges die de hartslag, bloeddruk en saturatie laten zien.

Deze informatieve cultus is een nieuwe mystiek en heeft bepaalde faculteiten van de geest vervangen, zodat deze ook kunnen muteren.

Wat doen we als we niet meer kunnen hoofdrekenen en de stroom valt uit.

Je brein is de enigste rekenmachine die zonder elektrische stroom vooruit kan.

Kinderen die heel vroeg zijn blootgesteld aan de informatie van de beeldcultuur zijn, ontwikkelen een bepaalde vaardigheid, die wijzen op een aanpassing van bepaalde fysieke en mentale vermogens.

Zeker de spelletjes ontwikkelen een bepaald reactiesnelheid van de ogen en hersenen.

 

Mooi vind ik als een kind aan opa en oma vraag: "Maar als jullie naar de radio luisterde, waar keken jullie dan naar?"

Mijn ouders zaten met een hoorspel of nieuws met hun oor vlak bij de radio en keken naar de grond, en wij moesten onze mond houden.

 

Het einde nadert deze blog en loopt uit op de huidige periode van traagheid en stilte, die ontstaat wanneer ik de laatste toets op de afstandsbediening indruk en het beeldscherm zwart wordt.

Nu in deze coronacrisis heb ik momenten van stilte... als voedsel en water nodig.

Als lezer of denker moet ik me terug kunnen trekken net zoals Thomas a Kempis zegt 'met een boeksken in een hoeksken'.

 

Geraadpleegde  Bron

Lof der traagheid

Van Marcel Janssens.