Drie vormen van liefde in kerken.

 

We leven in een tijd van toenemende polarisatie en dit gebeurt ook in kerken.

Polarisatie is een proces waarbij in een bepaalde gemeenschap tegengestelde standpunten steeds verder uit elkaar komen te liggen en waar het steeds moeilijker wordt met elkaar samen te werken of elkaar te vertrouwen... en dat komt door een bepaalde liefde.

Deze liefde leidt ertoe - dat we extra lang en tegen beter weten in - blijven volharden in het gunstige beoordelen van personen.

 

Maar als er weer excessen in de kerk zijn geweest - op wat voor een gebied ook - dan denk ik: 'This is it!'

Nu zullen er maatregelen genomen worden, nu komen ze toch tot inzicht...maar nee hoor, alles gaat gewoon zijn gangetje...!

 

Gezien mijn meer dan twintigjarige ervaring in christelijke opleiding en kerken, waar ik vaker geconfronteerd werd met dit soort gedragingen, kom ik tot de conclusie dat dergelijke vorm van liefde niet meer met het christelijk geloof te rijmen valt.

Ook de verhalen van Christus, die je in de praktijk niet meer ziet en waarin zoveel uit te leren valt, waarin Christus prachtige vormen van democratie laat zien.

Het schijnt dat in deze tijd de christelijke leer te moeilijk haalbaar is.

Hoe passen we deze leer in ons leven of levenswerk toe, of moeten we weer opnieuw collegebanken in om weer de leer van Christus bewust te worden.

 

Wat is het antwoord hierop?

Ik denk dat er drie vormen van liefde bestaan,

Deze zijn:

• Liefde voor de kerk waar je naar toe gaat, maar dat wil niet zeggen dat de liefde voor de mensen in die kerk centraal staat, wat eigenlijk wel zou moeten, want liefde is totaal.

• Liefde voor het vrijwilligerswerk wat je doet, dat vaak buitenproportioneel kan worden beschouwd.

• De echte liefde van Christus, die we helaas veel té weinig in kerken zien.

In de kerk zouden rationele afwegingen en argumenten meer centraal moeten staan

Maar de naastenliefde of handelen uit liefde speelt in de kerken vaak een veel gevaarlijkere rol en dit heeft desastreuze gevolgen voor het maken van gezonde afwegingen.
Men zegt wel eens 'liefde maakt blind.'

Als ik vanuit mijn ervaringen spreek dan kan ik niet stellen dat liefde blind maakt, maar wel dat liefde het gezichtsvermogen aantast.

Wanneer liefde als geheel, als een totaliteit samengevat wordt, dan valt er een stilte, want je gaat naar een kerk die je ligt, daar houd je van, maar niet iedereen die in die kerk komt ligt jou en dat kan tot polarisatie leiden.

Zeker in het vrijwilligerswerk zie je vaker dat mensen - die al heel lang eenzelfde functie hebben - zich bedreigt voelen, en dat betekent voor de vernieuwingsgezinden, een ramp en dat pakt vaak heel slecht uit.

Het gaat vaak over de daad van de vrijwilliger, die er al zit.

 

Hoe moet je hierna kijken?
Deze persoon die bepaalde daden verricht kan dit doen in een slechte dag of bui en dat kan iedereen overkomen.
Maar hij kan ook bewust 'out of character' gaan en er alles op zetten om de ander onderuit te halen, doordat hij zich bedreigt voelt.

Dan wordt het moeilijk, want de omgeving - in dit geval de leidinggevenden, bestuur en pastors, en de aanhangers in de kerk - blijven volharden in gunstige beoordelingen van die personen door met hen meelopen.

Je ziet ook dat vanuit die personen een kracht van macht uitgaat.

Wij werken hier al zolang en dat blijft... en we zorgen dat de vernieuwingsgezinden vertrekken...en zo wordt er een kamp gevormd.

 

In kerken doorzie ik vaak de 'trukendoos' van de liefde... helaas.

Wat cruciaal is dat; 'liefde ook verkeerd en slecht kan zijn.'

Typische karakteristiek van deze liefde is – en het ook extra problematisch maakt – dat we juist liefde tonen, als er iets fout gaat.

Het aaibaarheidsgehalte wordt opeens veel groter dan voorheen, toen er geen vernieuwing op spel stond.

Het idee dat liefde altijd goed is te argumenteren – met liefde als bron kunnen dingen toch niet verkeerd zijn – dat is een utopie.

 

Liefde kan slecht zijn!

Als je vrijwilligers hebt – die hun taken niet los kunnen laten en boos roepen en schreeuwen dat ze dit werk doen uit liefde voor de kerk, en dan ook nog aangeven dat ze willen vertrekken – dan zie je hier een grootverbruik van macht.

Maar die liefde excuseert die vrijwilligers niet.

Persoonlijk zou ik die personen de vrijheid geven om te vertrekken, om hem of haar eens tot bewustzijn te roepen, waar ze mee bezig zijn, ook al zijn ze de pilaren van een kerk – let wel – ook die pilaren kunnen betonrot krijgen, want door hen lopen vele gelovigen weg.

 

Liefde wordt verkeerd!

Dit gebeurt als de de leidinggevenden in de kerk niet meer zien, dat ze alles vergoelijken, om moeilijkheden te voorkomen.

Dat geldt zowel voor de vrijwilligers en ook het gedrag van pastors en bestuurders.

Als leidinggevenden hun liefde, het gezond verstand en het rechtvaardigheidsbesef uitschakelen, lopen ze het gevaar, en creëren ze ook een terrein van grote arrogantie, omdat de vrijwilligers – die zolang het stuur in handen hebben – hun eigenbelang veel te veel gewicht toekennen in hun immoreel handelen.

Hun eigen beoordelingsvermogen komt té ver boven de wet te staan.

Bijvoorbeeld bij het wegpesten van vernieuwingsgezinden en in het andere geval, dat zij dit werk al zo lang onder hun eigengemaakte absolute liefde deden en nog steeds doen.

Dit is een utopie.

Wat ik hier in zie is, dat degenen – die al zo lang aan het roer zitten – hun eigen objecten belachelijk maken, en daar moet je als leidinggevenden in de kerk waakzaam voor zijn.

Die liefde boven de wet is nergens op gebaseerd dan alleen op domme koppige neigingen.

Je kunt pas echt van mensen houden als de liefde ergens op gebaseerd is.

Wat versta ik onder Liefde,

Liefde is een woord met onbeperkte kleuren: eenheid, geloof, geborgenheid en vreugde, zekerheid en hoop, tederheid en vrede, vrijheid en geduld, ontvankelijkheid en geven.

Liefde kent geen grens: nabijheid is oneindigheid.

Liefde kent geen groot of klein: haar maat is mateloos te zijn.

Liefde kent één grote pijn: de pijn van niet totaal te zijn.

Liefde is een lied dat nooit is uitgezongen, het is een melodie die wordt herbegonnen.

Liefde geeft een antwoord op levensvragen.

Liefde is een taal, het is de taal der talen.

Liefde is de bron waar alle leven uit ontspringt.

Liefde is het einde waar alles zijn vervulling vindt.

Liefde is de geest waar wij elkander raken.

Liefde is alles wat mensen heel kan maken.

Onder dit alles versta ik de Liefde van Christus.

 

Vandaar dat ik me niet meer in de stijl van religie in kerken kan vinden, zolang daar niet de leer van Christus gehandhaafd kan worden.

Als ik daar zit, dan ervaar ik een zeer grote afstand, want de leer en de liefde van Christus is zoek en wordt niet in praktijk gebracht zoals het behoort te zijn.

Is deze leer wel aanwezig dan ervaar je ook het mystieke die uit deze leer straalt, die je diep kan raken.

Thuis in stilte en meditatie ervaar ik meer religie, dan in een kerk.

Religie zit diep in mezelf en religieuze waarheden zijn ook niet in de theorieën of boeken te vinden.

Je vindt het door het innerlijk te schouwen en met schouwen bedoel ik geestelijk waarnemen.

Schouwing laat zich ook niet in wetenschappelijke taal beschrijven of analyseren, en ik zie mijn innerlijke religie/spiritualiteit als een prachtige geslepen diamant die veilig in mijn innerlijk verborgen ligt, waar niemand aan kan en zijn straaltjes via mijn intuïtie weergeeft.

Wat wil ik nog meer, om alles zo dicht bij me te hebben.

 

Ook verbaas ik me oprecht over de grote hoeveelheid mensen die een voorganger kunnen steunen, terwijl ze weten dat er vaker onrechtvaardige dingen in de kerk gebeuren.

Daarbij wil ik duidelijk aangeven, dat er ook voorgangers en/of docenten/professoren overwegingen en college hielden, waaraan ik aan hun lippen hing.

 

Als dergelijke negatieve momenten aanbreken, dan durf ik me los te maken, van hetgeen wat niet meer bij me past.

Want dit geeft me vleugels van bevrijding.

Ik durfde uit te spreken wat me dwars zat, want dan toon ik mijn kwetsbaarheid.

Ben ook bereid om eigen keuzes te maken, die afgestemd zijn op mijn hart, die de knoop in mijn maag doet verdwijnen..

Door mijn eigen keuze geef ik de ander de ruimte om ook keuzes maken.

Zo ben ik eerlijk voor mezelf en de ander en omarm de pijn als een kracht.

Nu ik alles los heb gelaten wat me zo verkrampte, is het gemakkelijker de weg naar mezelf te vinden en zo kom ik thuis 'in mijn eigen huis.'

Deze huidige kerk en tijd heeft niet minder liefde nodig, maar meer moet handelen naar het voorbeeld van de Liefde van Christus.

Maar ook behoren er mensen in die kerk te zijn, - die de kunst van de liefde, inclusief haar gevaren - beter verstaan en daarop inspringen.

Ik zal niet de enige zijn, die dit gevaar al twintig jaar steeds opnieuw in christelijke opleidingen en kerken signaleer, maar behoor tot de pioniers die mij hierin voorgingen.

 

Daarbij wil ik aangeven dat het goed zou zijn geweest dat de kerk niet op Petrus, maar op Maria Magdalena gebouwd was – de echtgenote van Christus – die door Hem was uitverkoren om de kerk op haar te bouwen, zoals Hij het zich voorgesteld had.

Het evangelie van Maria Magdalena, is een prachtig evangelie om te lezen en Petrus wordt daar door Christus behoorlijk op zijn nummer gezet, omdat hij zijn jaloezie naar Maria Magdalena uit en deze erfenis is duidelijk onder de vrijwilligers in kerken en christelijke opleidingen waarneembaar.

 

Misschien was het een hele andere kerk geworden, want de mannenwereld in de kerk is belust op macht.

Zou de kerk op een vrouw gebouwd zijn, gebaseerd op de christelijke liefde, dan zou het er heel anders uitzien.

Christus laat in zijn handelen naar Maria Magdalena ontzettend veel zien... wat in deze tijd in de kerken volledig zoek is.

Maria Magdalena is voor mij een groot voorbeeld

 

Marianneke

December 2017