Bubbels

We leven in een tijd waar veel gesproken wordt over eenzaamheid en verbondenheid, maar over

eenzaamheid in een huwelijk hoor je niets, hoewel dat wranger kan zijn dan gewone eenzaamheid.

Het milieu waarin je geboren bent is zeker bepalend voor je toekomst.

De gezinssamenstelling, je school, je opleiding, de samenleving waarvan je deel uitmaakt.

Mensen met wie je omgaat, je inkomen, je gezondheid die een grote rol spelen, bepalen hoe het

verder zal vergaan.

Maar ook jij bepaald wie binnenkomt.

Die wel en die niet, je filtert en jouw bubbel is net zo uniek als je vingerafdruk.

 

Je hebt een astronautenhelm of kauwgombal op en die geeft je de gelegenheid om te filteren.

Kijk zo'n kauwgombal verwijst ook naar je innerlijk zijn.

Hoe ziet je hoofd er vanbinnen eruit.

Dat heb je niet alleen opgepikt op de automatische piloot, maar door de filtering van je

informatieaanbod.

Zo weet ik veel over klassieke muziek, psychologie en gezondheidswetenschappen, maar niets over

Elvis.

Jouw ouders bepaalden al heel vroeg wat je mag en wat je niet mag weten.

Internet is een superencyclopedie, hierin zie je allerlei soorten bubbels, die je via de weg van

Google kunt vinden.

Hoe ben ik van anderen afhankelijk om erbij te horen.

 

Als je erbij wilt horen wordt er vaak voor je gedacht, je mag geen eigen mening hebben en dat kan

in jou heel wat los zingen.

Er wordt voor je gekozen, je moet mee, maar het gevaar bestaat ook dat er in jou een katalysator

van je eigen onvrede zit.

Je weet heel goed als je je losmaakt van de ander, die voor jou denkt en bepaald, dat je een

verwijdering krijgt en die groep vrienden verliest.

Ook zie je dat je in die bubbel een gezamenlijke taal moet gebruiken, alles wat krom is wordt recht

gesproken en iedereen moet met zachte handschoentjes aangepakt worden.

Ben jezelf nuchter van aard, kan dit verkeerd uitpakken, want elke woord wordt op de weegschaal

gelegd, en zorgvuldig afgewogen, wil je erbij horen.

Dat gaat tegen je eigen draad in, dan heb je een hard hart.

Als je voor jezelf kiest dan vertrek je uit die bubbel.

Blijf je in die bubbel van die vriendschap, dan krijg je op een gegeven een echoput.

Op dat moment voel je dat je ergens in meegezogen wordt wat niet bij je past, en dan hoor je alleen

nog maar jezelf-zelf-zelf-zelf-zelf-zelf-zelf-zelf...namelijk je onvrede.

We hebben allemaal onze eigen bubbels waarin we ons lekker voelen.

Maar er is ook een creatieve klasse, die zich alleen bezig houdt met hun eigen rijke deel.

Het arme deel telt niet.

 

Het verschil met de onderste helft wordt steeds groter en kinderen op school, ouderen en eenzamen

merken dit het hardst.

Arm en rijk zijn altijd van elkaar versneden geweest.

Hoe comfortabeler wij leven, des te minder hoeven we de armoede en eenzaamheid van de ander te

zien.

De tendens om niet met elkaar in aanraking te komen is nog nooit zo groot geweest dan nu.

 

We leven in twee verschillende werelden en we verstaan elkaar niet meer.

De toren van Babel is in deze tijd zeer actief.

Ooit werd er op aarde dezelfde taal gesproken.

In onze jonge tijd was het touwtje door de brievenbus heel normaal, de buren begrepen elkaar, maar

dat ligt ver achter ons.

De bomen groeien momenteel tot in de hemel, en de schulden zijn torenhoog.

Als het gras van de buren groener en mooier is dan het mijne, dan moet ik mee.

Ook als zij vier keer per jaar op vakantie gaan of de gedateerde meubelen aan de straat zetten, dan

kan ik het beste een creditcard halen en meedoen, maar daarmee graaf ik wel mijn eigen graf

 

Zelfs in kerken zie je deze filtering in de bubbels.

Rijk en arm kennen elkaar niet meer, terwijl daar het meest over de liefde als daad gesproken

wordt.

De geestelijken vertoeven zich liever bij de rijken kringen en creëren daar hun eigen vrienden.

De arme telt niet meer, want de rijke brengt meer geld in het laatje en die staat op een hogere trede.

 

De Babelse bubbel leeft in deze tijd volop.

De grootste metropolen van deze tijd tekenen voor dit Babels karakter.

En de hoge pieten creëren volle zakken en lachen zich kapot, want het blijkt toch maar te kunnen!

Zolang iedereen in dezelfde bubbel blijft, kan alles, zolang je samen hetzelfde denkt, zegt en

bedoelt, gaat alles.

Dan ben je een kuddedier, maar als je er tegenin gaat en voor gerechtigheid opkomt, dan ontstaan er

problemen.

Je wordt eruit gewerkt of je gaat uit jezelf en ze kennen je niet meer.

Dan wordt er weer gefilterd.

Dan bouw je weer een eigen toren en je wordt gedwongen weer een ZELF te zijn in plaats van een

WIJ en zo wordt er telkens opnieuw weer een eenzaamheid gecreëerd.

 

We kunnen nog zoveel organiseren voor de eenzamen, maar ze komen telkens weer opnieuw

eenzaam en alleen in dat lege huis of dat huwelijk, en daar moet je het tenslotte toch zien te vinden.

In de theologie van Luther lees je ook hoe eenzaam Christus aan het kruis was, waarin hij vroeg

waarom zijn Vader Hem verlaten had.

Toch was God heel dicht bij hem, maar Christus voelde dit niet en zo gaat het ook met de

eenzamen.

 

Juist waar de gemeentes op bezuinigen is het welzijn van de mensen dichtbij, maar het images van

gemeentes staat vooraan.

Het image van de gewone mens, wat zij dichtbij nodig hebben wordt vergeten, alleen de luxe telt,

waar de eenzame en de gewone mens nooit aan kan deelnemen.

Zo zie je dat elke toren of bubbels een grens heeft en dat is het moment waarop wij elkaar niet mee

verstaan.

Dat is de huidige crisis van de samenleving.

Dan ga jij je afvragen hoe leefbaarheid is Nederland en de kerk nog.

 

We leven in deze multiculturele samenleving van verschillende talen en culturen..

Ja verschillend bubbels, die gaandeweg alleen maar verdeeldheid en eenzaamheid brengen, dat is de

tendens van deze tijd.

Het Hebreeuwse woord voor Babel betekend verwarring.

De Babylonische spraakverwarring, waar God destijds voor zorgde dat is in 2018 een feit

geworden.

Zal Hij nu weer in actie zijn?

Mensen begrijpen elkaar niet meer en de bubbels komen nooit tot een echte eenheid en verbinding.

 

Het is van belang dat je uit je bubbel komt en op zoek gaat naar de realiteit in jezelf.

Weer met beide benen op aarde landen en terugkeren naar jezelf.

Wetende dat God in je onaantastbare kern leeft geeft mij althans een gevoel van veiligheid en

verbondenheid met Hem en jezelf en dan zul jij je nooit eenzaam voelen.

Kijk we worden groot gebracht in de bubbels van de baarmoeder, daar begon het als een heel klein

bubbeltje en je ontwikkelt je verdere leven in je eigen bubbels.

Maar vele bubbels maken ook vele troubles

 

5 oktober 2018

Marianneke

Bron:

Een eigen reflectie uit het boek Stand-up Theology van Tim Vreugdenhil