Me Too is nu actueel en hierin zie ik een uitgebreid stormfront langs de kust van die zielenlanden die zich nu via de media laten zien.

Daar waar er in het verleden bij hen misschien boeggolven waren, die hen wat uit evenwicht brachten, is de tijd nu aangebroken dat deze mensen serieus de reddingsvesten erbij te pakken.

Alles wordt weer opgerakeld, hetgeen wat tientallen jaren geleden gebeurd is.

Waar leidt dit naar toe, tijdelijk minder werken, proberen structuur in je leven aan te brengen en daarnaast vooral goed naar jezelf luisteren wat je nodig hebt, of wil je sensatie?

Zomaar een passage uit één van de berichten in het journaal of nieuwsuur en de praatprogramma's, die ik voor mezelf heb genoteerd in mijn dagboek.

Het klinkt zo simpel, maar als dit thema actueel wordt en de paniekgolven aan alle kanten weer de boot binnen slaan is het voor deze slachtoffers toch net even anders praten.

 

De totale overspoeling door de aanhoudende storm – die nu actueel is – waardoor de geest meent in levensnood te verkeren.

De verkeerstoren in de hoofden van de slachtoffers hebben nu alle vlaggen op rood zetten.

Hun lichamen die volledig verkrampen en samentrekken tot gebalde vuisten.

Alles in paraatheid voor het naderend onheil... of heil... als er financieel genoegdoening te halen valt.

Het naderend onheil dat niet zichtbaar is voor het blote oog en dat zich ooit in een ver verleden heeft voorgedaan, gaat zich nu opeens ontwikkelen tot vroegere angsten.

Deze angsten worden nu weer massaal getriggerd, omdat het zo actueel is en mensen erbij willen horen, oh ja... toen was het geen probleem en kon me opwaarderen aan degen die dit van me verlangden.

 

Zelf heb ik dit spel ook bij collegae studenten van dichtbij meegemaakt, die op deze wijze aan hun hoofdvakdocent wilden opwaarderen en hun diploma behaalden.

Gelukkig was ik hiertoe niet in staat...

 

Het wankele stresssysteem van het slachtoffer raakt volledig uit balans.

Dit is naar, rot, zwaar en het voelt diep ellendig, want nu het actueel is, moet we ons maar melden...

Want middel in die storm staat opeens nog een ander deel op.

Net nu je het slachtoffer bent en het zo zwaar is, komt het op je deur kloppen.

 

Het zelfstigma is gearriveerd en wat verstaan we hieronder, is het een geweten?

Aanhoudende gedachten dat je faalt en aanhoudende hersenspinsels die je vertellen hoe kwetsbaar en zwak je nu wel niet bent.

Repeterende liederen in je hoofd die je je met de minuut rotter doen voelen over jezelf en je verleden.

En ook nu weer lees je in andermans ogen: “Jij ook, oh... je dacht er vroeger toch anders over, wat ben jij zwak, hoe is het toch mogelijk?”

In psychische nood verkerend, is het zelfstigma degene die je nog even verder onderdompelt in je eigen sores en terwijl je doodsangsten uitstaat, komt het je vertellen dat je je op TV getoond hebt, nog harder zult lijden.

Zelfstigma vertelt me: "Je bent als persoon zojuist flink in waarde gedaald"

 

Nu de slachtoffers weer wankel willen zijn om bij Me Too te behoren, komt zelfstigma vrolijk om de hoek kijken.

Deze mensen mogen nu bij zichzelf te raden gaan of ze nog langer naar de andere moeten wijzen, want het verleden was ook hun deel.

 

De beste les hierin is in stilte deskundige hulp vragen en hulp vragen maakt het verschil.

Je moet je schaamte overwinnen en werkelijk delen wat je dwars zit.

En dat valt nog niet mee, je moet je nog eens bloot geven, maar dit is anders.

Het vraagt van je dat je de ander durft te vertrouwen in zijn of haar goede intenties met jou en daarvan kun je leren.

 

Door alle opgedane ervaringen in het verleden en dit openlijk preludeert op TV, lijkt me ziekmakend.

Je verkramp al bij de gedachte om je werkelijke kwetsbaarheid aan een deskundige in stilte te delen.

De professionele deskundige oordeelt niet en hij heeft een beroepsgeheim, maar op TV loop je het gevaar intens door anderen – die dit hiervoor totaal geen begrip hebben – diep gekwetst te worden en je wordt over de straat gebracht..

Jouw zelfveroordeling kan je te parten spelen, zeker als het water je werkelijk aan de lippen staat, pas dan wordt duidelijk hoe het werkelijk gesteld is met je zelfstigma.

Laat de media aan je voorbij gaan en ga in stilte dit verwerken en het komt goed.

Mor en klaag niet in de media dat je het nu zwaar hebt, je hebt het toegelaten...

In deze strijd zul je wijzer worden en geestelijk groeien want, wanneer het nooit donker om je heen is geweest, zul je het licht nooit kunnen waarderen.

 

2017

Marianneke