In de drukte van het leven schiet de kloktijd voorbij en er is alweer een jaar voorbij, dat voor mij omgevlogen is.

De kloktijd willen we zelfs inhalen.

Waar ik me bewust van werd - op het moment dat ik onlangs tien dagen plat lag voor mijn rugklachten - was mijn innerlijke tijd, die een hele ander tijd was dan de kloktijd.

Ik was het gevoel van tijd kwijtgeraakt

Met mijn verdovende medicatie dobberde ik in een tijd zonder baken en houvast, ik dreef een ongewisse tijd tegemoet.

Daarbij had ik nog één verplichting lopen en deze verwarde mij, nadat ik deze geannuleerd had maakte die bezorgdheid plaats voor een berusting en opluchting voor mijn herstel.

Dat verschil van tijd en tijdservaring was een prachtige ervaring die ik me ook voor het eerst bewust werd.

Je bent nooit te oud om te leren.

 

Als je plat ligt, ben je van de wereld afgezonderd en je ligt op een plek die op dat moment heel geschikt voor jou is, namelijk je bed, want de heftige pijn in mijn rug dwong me daartoe.

Zo kwam ik de gebruikelijke tijdservaring op het spoor, vooral om de bewustwording van de kloktijd te ervaren en de reikwijdte en de rijkdom van mijn innerlijke tijd te ontdekken.

 

De kloktijd met zijn universele regels en rigide opdelingen en de innerlijke tijd die als het ware de kloktijd doorstroomt, kalm en onverstoorbaar.

De tijd van klokken en agenda's is en abstracte en sociale tijd, ietwat we met elkaar hebben afgesproken, om de economie en de wereld draaiend te houden.

 

Maar op het moment dat mijn rug schreeuwde: "Nu is het genoeg geweest" stapte ik uit die kloktijd en uit mijn agenda en kwam in een hele andere tijd terecht.

Een tijd die geen data of uren kent, maar alleen maar verschillende verschuivingen van slapen, of en toe onderbroken door de kloktijd van Leo en Freddy die me weer wakker riepen om me te helpen uit bed te komen, te verzorgen met toiletgang, douchen, en de maaltijden tot me te nemen.

Verder zag ik dat 's ochtends dat de rolgordijnen omhooggetrokken werden, de verlichting in de kerststal werd aangemaakt, en het ochtendlicht, het blauwe daglicht van het middaguur, de schemering van de avond en de de nacht aan me voorbijgaan.

Meer niet, de zon kwam op en ging weer onder.

De kosmische klok, die zijn werk deed.

 

Door dit voortkabbelen van de dag, duf en besluiteloos door de medicatie kwamen er een veelheid aan herinneringen, zeker één die me bijbleef, de faalangst om mijn pianowerken van buiten te spelenen de faalngst in het algemeen.

Waarom was deze gedachte zo helder in me, en wat betekende dat?

Uiteraard wordt hieraan gewerkt, zoals ik Bachwerken leerde spelen, die de faalangst alleen maar erger maken.

Het blijkt wel dat door mijn innerlijke tijd de meer persoonlijke ervaringen- die door de kloktijd naar achteren is geschoven waren, nu de ruimte kreeg om helder te worden.

 

De kloktijd is toch wel dwingend, reguleert en is kunstmatig.

Ik was me ook bewust dat ik ook zelf tijd ben, en de persoonlijke of innerlijke tijd moeilijk te benoemen of vast te leggen is, omdat deze niet in minuten of uren is uit te drukken, en het is ook niet te meten.

 

Wij musici zitten altijd vast een ritme, die je ook onder kloktijd kunt laten vallen.

Het tempo is bepaald en boven elke muziek staat een nootje met de metronoomtijd erbij.

Dit metrum verwerk je op je eigen wijze en kunnen in je werk, dus dan is het van belang dat je weer oog gaat krijgen voor je innerlijke tijd.

 

Hoe je die invult is om het even.

De een gaat op vakantie, de ander gaat mediteren, en als je een periode op bed ligt en mensen die heel lang op bed liggen hebben daar waarschijnlijk meer oog voor, dan - als we weer hersteld zijn - we weer aan het straffe bewind van de kloktijd vastzitten.

We hoeven de kloktijd niet in te leveren voor een ander tijd, maar het is wel wenselijk om je eigen innerlijke tijd weer in het vizier te krijgen zodat er een evenwicht tussen beiden kan herstellen.

De ware tijd komt pas tot leven als de klokken zwijgen.

 

Charlie Chaplin drukt dit heel mooi uit in de film Modern Times uit 1936 volledige film te zien op YouTube.

Hierin wordt onze gejaagde tijd sprekend verbeeld.

Hierin zien we dat de menselijkheid van Charlie Chaplin - door de genadeloze regime van de klok dat de productie keer op keer opdrijft - wordt vermalen.

Uiteindelijk lijkt het erop dat hij zelf in een machine dreigt te veranderen.

In deze film laat Charlie zien, als de tijd - alleen maar als arbeidstijd beschouwd wordt en als een quotum dat alleen maar voor productie gebruikt moet worden – dat de mens van zichzelf vervreemd raakt en hij was in deze film deze tijd erg vooruit, want nu leven de mensen als machines en vervreemden helemaal van elkaar.

 

We leven in een staccatocultuur, we willen steeds meer, steeds iets nieuws, grotere gevaarlijke uitdagingen op de doe-vakantie.

Mensen werken zich in de rondte, zien de eerste stapjes van hun kinderen niet meer en horen ook niet als eerste de woordjes " Mamma of Pappa" en geven ze uit handen aan anderen.

We lopen hijgend achter de kloktijd aan, wat er is niet voldoende tijd om alle veranderingen bij te houden en toe te eigenen.

We zien steeds meer gevallen van depressies, burn-out , gevallen van ADHD, PDD- NOS en andere autistische aandoeningen en de antidepressiva wordt met veel te veel gemak door artsen uitgeschreven omdat ze geen tijd meer hebben om holistische naar de mens te kijken.

Daar zijn ze niet op toegerust en ze zijn ook vervreemd van hun innerlijke tijd.

We willen wel onthaasten en rust vinden, maar we weten niet meer hoe en het gaat ons ook niet meer te lukken.

 

Gewoon wandelen en genieten van de stilte om je heen en verbonden voelen met de natuur is ons vreemd geworden.

Gelukkig niet voor mij, want de natuur staat heel centraal in mijn leven en ik hoef er niet ver voor op vakantie te gaan.

We hebben in ons gezin een goed quotum van rust gevonden en we hebben hierin een eigen tijd gevonden.

Na 19.00 uur geen bezoek en telefoon meer, en 's avonds na het eten gaan de PC en de bel uit en zo blijft er nog tijd en rust voor onszelf over.

 

Van wie is de tijd, is de tijd nog wel van onszelf, er is niets meer dat daar op wijst.

We hebben de tijd aan de wetten buitenhuis overgedragen.

 

Augustinus schreef 'dat de ware tijdmaat in onszelf zit, als uitbreiding van de eigen ziel'.

In de tien dagen dat ik plat lag, kwam ik meer tot diepte van mijn ziel, ik kon hem meten door de innerlijke tijd die ik in me toeliet.

Ook die tien dagen liggen en rusten, nietsdoen en bezinnen, is ook tijd, die niet in de agenda stond, maar die me opgelegd werd.

Ik weet nu dat ik dagelijks een uur mediteer en een uur voor het slapen gaan in zelfhypnose ga, om een volledige holistische ontspanning te krijgen, dat is mijn principe van hoop en een maatstaf voor een verandering voor 2016.

 

Een goed jaar gewenst

December 2015

Marianneke Lambrechts Beurskens