Trek eens een lijn…

 

/------------------------------/-----------------------------/--------------------/-----/-----------------------------/

Geboorte                                                                                            71                                               Overlijden

 

Deel deze lijn in vieren, en waar zit je nu.

Wat voel je als je terugkijkt op je leven…

 

Je kunt veel dingen in je leven betreuren en spijt ervan hebben, die je niet gedaan of wel gedaan hebt.
Dan hebben we een therapeutische insteek.

 

Ik geef je een opdracht en stel je eens voor dat je over een jaar dezelfde lijn zet en wat zou je in dat jaar kunnen doen om geen spijt of berouw te krijgen.

 

Zelfkennis of nieuwsgierigheid naar onszelf is een functie van de hersenen.

Zelf denk ik dat dit ingebouwd is en dat we altijd op zoek zijn.

Hoe beter we onszelf leren kennen, des te beter kunnen we leven.

 

Als we problemen krijgen dan heeft dit te maken met de delen van onszelf die we niet goed genoeg kennen.

 

Zelf ben ik nu 71 met een levenslang chronische rugklachten die grote gevolgen nalaat.

Ook ervaringsdeskundige met een verstandelijk beperkte zoon thuis, die daarbij ook transgender is.

Dus ik zie mezelf als een gids van deze reis naar zelfontdekking, we zijn gidsen omdat we onszelf meemaken en gidsen zijn mensen die zo’n reis al vaker hebben meegemaakt en die ervaring heb ik.

 

Er zitten onbewuste krachten in ons.

Freud moedigt ons aan te proberen onszelf te begrijpen, om de schijnwerper op ons bewustzijn te zetten en te zien wat daar is.

Hij veronderstelt als we onszelf niet goed begrijpen, dan zijn onze lagere dierlijke instincten in het spel en dat kan leiden tot veel geweld en een ongelukkige seksualiteit.

Zodra we dit begrijpen dan verliezen de neurotische symptomen hun kracht en verdwijnen ze geleidelijk aan.

Zo zie je dat je jezelf nooit volledig kunt ontdekken er is altijd meer vinden, als je dat wilt en deze interessante zoektocht houd nooit op.

De meesten denken dat er niets meer te ontdekken valt, maar er zijn nog hele gebieden te ontdekken die je het meest in de stilte ervaart, wanneer je eigen innerlijke herrie aan de horizon komt.

Je kunt het vergelijken met een duik onder water, want ook daar is leven en je kunt kijken waar die innerlijke herrie vandaan komt.

Jou leven is een getuige van kracht en verhalen.

 

Je zou je de vraag kunnen stellen:

 

Welke wendingen en verrassingen van jou leven zijn interessant?

 

Als ik die vraag zou beantwoorden, dan kan ik alleen maar stellen dat ik hier iets zit te vertellen, maar tegelijkertijd is dit ook onwerkelijk.

De wendingen en verrassingen die ik in mijn leven maakte, was het loskomen van de ouderlijke macht wat muziek en mijn levenswijze aan betreft.

Mijn eigen levenspad, schilderkunst en studies te kiezen die ik graag deed en nog doe.

Herkenning van mijn frustraties in anderen.

 

Daarin is mijn grote voorbeeld Reinbert de leeuw 1939 - 2020, de muziekpaus, pianist docent aan het Amsterdams conservatorium, dirigent, pianist, componist, anti-dogmaticus en ambassadeur van hedendaagse muziek.

Reinbert de Leeuw was het allemaal, maar hij zat ook vol met faalangst, zijn dromen om zijn werken goed uit te voeren, zijn intense spanning voor het optreden.

Zijn verlegenheid en onhandigheid, zijn vurige blik, het gezicht vol denkgroeven en het eeuwige shagje in de hand kenmerkten hem.

Geen Bach kunnen spelen zoals hij het in zijn hoofd had, daarin herken ik me zeer...en geen enkele pianodocent begreep dit, dat ik geen strakke metronomische Bach kon spelen.

Zijn levenslange frustratie om ooit zijn droom nl. de Mattheuspassion uit te voeren, wat ook zijn eindwerk werd.

Ik heb nog nooit zo iemand via de tekst aan de Mattheuspassion zien werken, de uitvoering was prachtig, niet statisch maar levendig, ook de evangelist de verteller, het moeilijkste zangberoep wat je kunt hebben.

Deze man zong het verhaal in plaats dat die het vertelde.

Deze uitvoering maakte me ademloos en daarna zie je Reinbert de Leeuw in een groot leeg gat vallen en dat herkende ik ook na elke uitvoering in mezelf.

 

Kijk ik naar mijn verleden dan zie ik mijn moeder, een vrouw die alleen lagere school had en thuis al vanaf 12 jaar voor 14 kinderen moest zorgen.

Ze kwam zelf niet aan haar trekken en ze kon alleen maar van jongens houden en dat voelde ik mijn hele leven.

Mijn vader ook lagere school en een dromer, vol van muziek en schilderskunst en hij had een hekel aan werken.

Ging met 50 jaar nog naar het conservatorium en slaagde voor percussionist.

We kregen de kans om muziek te studeren, maar moesten wel zijn dromen waar maken, wat onder dwang ging, want als je niet slaagde was de weg naar het fabriek de stok achter de deur.

Als meisje en vrouw kreeg ik vaak te horen dat ik teveel gekost had en de drievoudige kinderbijslag tijdens mijn studie hielden ze achter.

Gelukkig werd ik vaak financieel gesteund door de directeur en een zangdocente.

Daarom had ik altijd een gevoel dat ik geen ondergrond had.

Dat werkte destabiliserend, hoe succesvol ik met mijn muziek ook was, er was altijd een innerlijk ongemak, omdat dat kostenplaatje altijd aan me vastzat.

Een gevoel van “ben ik dit echt?” is pas tot ontwikkeling gekomen, op het moment dat ik de muziek achterwege liet en een eigen onbewandeld pad ging lopen.

Na concerten met koren of eigen optreden met piano viel ik in een groot leeg gat, net als Reinbert de Leeuw, en voelde me helemaal leeg vanbinnen... zeer herkenbaar.

Ik had in feite wanhopig kunnen worden, maar ik had de juiste mensen om me heen, die me liefde gaven en me waardeerde zoals ik was en dat was mijn redding

 

Wat ik wel merk is dat mensen ontzettend jaloers kunnen worden omdat ik studeerde

maar ja… hier komen ze bij zichzelf uit omdat zij hun kansen niet waargenomen hebben en projecteren dit op de ander.

Belangrijk was dat ze vijf keren per jaar op vakantie wilden gaan en dat ze daarover konden pochen, dat kon ik niet door mijn rugklachten over meepraten, dan ben je niet meer interessant en dat werd me kwalijk genomen.

Dus ik trok me terug studeerde en ging in mijn geest op vakantie.

Zeker in de kerken werd ik permanent gewezen – en ze verlangden zelfs – dat ik moest stoppen met de studies omdat die studies onder prestaties viel.

Een vrouw mocht dat niet…zij was goed voor de huishouding.

Ik vertrok uit de kerken en beschermde mijn eigenwaarde, want die wilde ik in tact houden.

 

Hier zie je ook als we onszelf niet begrijpen, dat we ook anderen niet kunnen begrijpen en zeker niet waarderen.

Dat studeren bouwde een fundament van ontwikkeling in mijn gemiste ondergrond, vooral voor mijn zelfkennis en eigenwaarde in tact te houden.

Door mijn studies houd ik mezelf in therapie.

Jezelf te leren kennen is erg essentieel voor je verdere leven.

 

Socrates besteedde er veel tijd aan om de mensen zichzelf te leren kennen en ik ben het volledig met hem eens.

Zijn dialogen zijn prachtig om te lezen.

Zelf had ik ooit eens een Socrates-achtige therapeut, die mij helemaal tot achter mijn botten uitkraste om maar een goede christen te worden.

Dat lukte niet want ik had een eigen geloof en een eigen God en Schepper die me wilde zoala ik was en nog ben, maar deze therapeut bouwde een enorm helder bewustzijn in me op.

 

Ook ben ik er trots op dat ik mijn eigen schepper werd, mijn eigen vader, moeder en mentor ben geweest.

Anderzijds miste ik in mijn jonge jaren wel een mentor, ouders die me bij hadden moeten staan in mijn verdriet en leerprocessen.

Als heel jong vond ik dat je boeken moest schrijven, maar die kansen lagen ver van mij weg.

 

Op het conservatorium kwam ik in contact met het vak psychologie, dat kwam binnen en daar wilde ik in doorgaan.

Het menselijk gedrag ontrafelen en later kwam ik in contact met religie.

Het werden vernieuwde inzichten en kreeg nieuwe soms minder leuke ervaringen, vooral hoe de kerken met mijn talenten omging en ik mocht er niet mee woekeren, zoals het in de bijbel staat.

 

Deze negatieve ervaringen gaven mij vernieuwde inzichten werden een levenswijze met wijsheden die ik voor mezelf gebruik en deze studies gaven mij de gelegenheid om te schrijven en daarvoor was en is stilte en rust nodig.

Geen gekonkel met gif van jaloers mensen, die hun gemiste kansen, hun onvrede op mij projecteerden.

Heel vaak is er geprobeerd om mij probeerde onderuit te halen, hetgeen niet lukte door mijn zelfverzekerdheid, waardoor ze nog bozer werden.

 

Mijn leven wordt nu op een hele andere wijzen belicht waardoor ik een rijper inzicht krijg.

Doordat ik mijn eigen schepper ben is er ook in mijn geloof nog een andere Schepper die mij deze talenten en gaven geschonken heeft, want Hij wist wat er in mijn leven gebeuren zou en dit geeft me kr8cht, vandaar de titel van deze site kr8chtig geloof.

 

Je bent met deelnemer, omdat je deelneemt aan relaties en in je relaties ben je ook observeerder.

Die intimiteit, de connectie...dat alles wordt opgeslagen in je hersenen en dat gebruik je weer als referentie om weer tot relaties met anderen te komen.

Wat me in deze erg opvalt dat er verschillende zeer overgevoelige mensen zijn die jou wilt laten zingen zoals zij gebekt zijn.

Dat doorzie ik, dat is een vorm van manipulatie, die heel slinks doordringt en de mensen zich helemaal naar de ander gaan voegen en zichzelf vergeten.

Aan dat verlangen geef ik niet toe, want dan ben je uitgerangeerd, want elk vogeltje zingt zoals het zelf gebekt is en respect voor de ander is een pre.

Feedback is belangrijk in je leven, maar deze overgevoelige mensen willen dit niet horen.

Ik probeer de wensen, verlangens van elkaar te respecteren, maar er zijn ook grenzen.

 

Liefde

Liefde is een manier van zijn, en niet van geven of vallen voor.

Een manier van goed met elkaar opschieten is niet van één daad van één persoon.

 

Verliefd op je therapeut of arts zijn is niet goed.
Een goede arts of therapeut geneest je of kan je niet genezen, maar probeert de duisternis in je lichaam of geest te bestrijden en zoekt naar verlichting.

 

Romantische liefde houdt geen stand als het gebaseerd is op mysterie.

Dan wordt jezelf een beul van de liefde.

Een persoon die verliefd is en in een zalig stadium van versmelting komt, is niet zelfbespiegelend.

Dat is ook een van de grote paradoxen dat het zelfbewustzijn angst opwekt en een versmelting roeit de angst radicaal uit door het zelfbewustzijn uit te schakelen.

In die versmelting zie je dat de vragende eenzame ‘Ik’ opgaat in ‘Wij’.

Op die manier bevrijdt je je van je angst maar verlies je jezelf.

 

In een lang huwelijk verander je.

De één loopt voorop en de ander haalt je in.

Dat is een dans, drie keer rechtsom en drie keer linksom.

Bij ons waren er ook momenten dat wij er de brui aan wilde geven.

Uiteindelijk was de band met elkaar en de kinderen, sterker dan het gevoel om de brui eraan geven.

We zijn nooit uit elkaar gegaan en kijken nu lachend op onze conflicten terug.

Ook ben ik wel eens in ons huwelijk verliefd op een andere man geweest.

We waren altijd in staat om daar openlijk over te spreken en te zeggen dat de ander belangrijker was dan mijn verliefdheid.

Deze verliefdheden, verleiding en seksualiteit zijn dingen die je uit je huwelijk weg kunnen lokken.

De essentiële relatie is met je partner en je kinderen.

In een gezin kies je voor je partner en je kinderen mogen in deze relatie een stap terug doen en niet een partij van de partner over gaan nemen.

Liefde is niet alleen een vonk die overspringt, maar er is een oneindig verschil tussen verliefd worden en liefhebben.

Het idee dat je van iemand houdt is het streven om die ander altijd iets meer tot leven te brengen.

We moeten kennis nemen van het feit dat we allemaal op een zeker moment bedreigt worden door factoren die van buitenaf komen, zoals het coronavirus, maar ook de factoren die intrinsiek zijn aan ons bestaan.

 

Zeker in deze corona-tijd zien je dat de onvermijdelijkheid van de dood zeer dichtbij kan zijn en ook onder ogen moeten zien.

Ook de Lock-down laten ons de dilemma’s van vrijheid zien en dan ga je je afvragen wat de zin van ons leven nog is.

Dat doet elke cultuur sinds de mensheid.

Vooral nu worden we geconfronteerd met gevoelens van isolatie, wat een grote impact op ons leven heeft.

Nog meer dan voorheen willen we allemaal dat onze ‘IK’ samengaat en kan versmelten tot een ‘WIJ’.

Zeker nu mensen en zeker ouderen geen bezoek meer mogen ontvangen.

Elke cultuur heeft zijn eigen manier om daarmee om te gaan en elke mens gaat hier op zijn eigen manier mee om.

En deze kwesties moet je voor jezelf oplossen, daar kan niemand je mee helpen.

Je zou kunnen zeggen dat eenzaamheid een signaal is dat je vertelt dat je te zwak verbonden bent met anderen, dat is een existentieel feit.

Ieder mens kent het, het is een onderdeel van het leven, van onze existentie, zoals ook honger en dorst onderdeel zijn van het leven is.

Zo beschouwd is eenzaamheid – op welke wijze ze zich ook voordoet – een existentieel gegeven.

In deze visie is eenzaamheid een signaal van kans op verandering, een uitnodiging tot persoonlijke groei en hier kan ik over meepraten, ik zoek zelfs de eenzaamheid, wat me nog meer laat groeien.

Vele filosofen schreven over deze existentiële zaken, wil je mensen helpen dan moet je hier veel van weten.

 

Wat ik hieruit leerde is als ik tot mezelf wil komen is een eerste vereiste mijn mobile telefoon uit en stilte om tot de diepste lagen te komen.

Niet bereikbaar zijn en tijd voor jezelf te nemen.

Waar leef ik voor, en wat is de zin van het leven?

De dood is de machtigste kracht in het leven van elk mens, of we het beseffen of niet, want het heeft een enorme impact op ons leven.

Sommige mensen gebruiken relaties als een schild om de angst voor isolatie.

De ander wordt gebruikt als een schild voor hun eenzaamheid.

 

Filosoof Immanuel Kant 1724-1804 maakte me met onderstaand citaat bewust.

“Ieder van ons bewoont een eigen unieke wereld, omdat niemand dezelfde ervaring heeft meegemaakt als jij.”

 

Hoe hecht we kunnen worden met een andere persoon, er blijft altijd een ruimte over die nooit kan worden overbrugd.

Je herinneringen, smaken, geuren en voelen van vroeger en je leven zitten allemaal in je hoofd.

Dat zie je ook bij Alzheimer en dat is een schok om te ervaren.

Ons zelfbewustzijn is een grote rijkdom die we hebben en laat dit nooit van je afnemen.

Zelfbewustzijn leidt nooit tot waanzin of ontkenning van een gezonde geest, wel indoctrinatie en manipulatie, dat maakt je geest kapot.

 

Thomas Hardy 1840-1928 een grote schrijven uit de Engelse literatuur schrijft het volgende hierover, citaat

‘Als er een weg is naar het Betere, vraagt dat om een onbelemmerde blik op het Ergste.'

 

Nu ik ouder wordt, zie ik ook de donkere kant die knarst, zeker in deze coronatijd.

‘Waarom al die haast, het is goed dat alles stilgelegd wordt.

Als je in die fase sterft dan zou je het ook als een goede carrièrezet kunnen beschouwen.’

Dat is van mij uit wel een zeer vrije interpretatie, maar toch laat ik hem staan.

 

Als onze ouders sterven moeten we de dood onder ogen zien.

Als we wees worden bestaat er geen ouder meer tussen ons en het graf.

We kunnen de angst voor de dood niet uitroeien, maar wel de verschrikkingen van de dood overwinnen.

Wat valt er te vrezen als je niet van je levenseinde bewust bent?

De angst voor de dood lijkt ons wetenschappelijke kijk op de dingen of ons gezond verstand te tarten.

Bewustzijn is een functie van ons verstand en een activiteit van onze hersenen.

Wanneer de hersenen niet meer werken houdt ons verstand er ook mee op.

 

Het is fijn als we denken aan de hemel of een leven na de dood, waarin al onze verlangens tot in eeuwigheid vervuld worden.

Voor mij is het een sprookje en ik verlang en geloof een oase van rust, natuur en stilte.

Wel geloof ik dat ik toch gewild en gewenst en geliefd ben in deze wereld, al is het niet van je ouders of familie, dan wel van een hogere macht, in mijn geval van God.

Dat is essentieel voor je geestelijke gezondheid.

 

Nu kom ik weer terug op de eerste vraag.

Als je terugkijkt op je leven, welke dingen betreur je dan?

Voor mij heb ik een gevoel dat ik gedaan heb wat ik wilde en wat ik niet meer wilde daarmee ben ik gestopt en koos voor een onbewandeld pad, zelfs ten koste van mijn familie.

Daardoor zal voor mij het idee van de dood minder zwaar vallen.

 

Arthur Schopenhauer 1788 – 1860 had een opmerking:

 

‘Hoe ouder we worden, des te minder de driften actief zijn en afnemen.

De zon wordt zwakker en zwakker en uiteindelijk ondergaat en zich verdeelt in een avondlucht in sterren'.

Deze wonderen zien we niet vaak omdat de mens afgeleid is door trieste dwanghandelingen en gedachten.

 

Andere dingen verdwijnen en de wonderen die je eerst niet zag, ga je nu – zeker als je ouder wordt -  wel zien, dat valt onder wijsheid.

Daarom geniet van de avondlucht en het heelal.

 

Met dit mooie metafoor wil ik deze eigen bewerkte visie beëindigen en wens jullie een fijne onbezorgde tijd toe.

 

Bron:

Irvin David Yalom, Amerikaanse schrijver en psychiater.

Eigen bewerking DVD Yaloms cure.